Prolog

   Jeśli mam być szczery, to nie pamiętam zbyt wiele z tego dnia. Nie wiem, czy to dlatego, że minęło już tyle czasu, czy być może celowo usunąłem z pamięci niektóre zdarzenia. W każdym razie byłem w dość podłym nastroju, denerwowałem się, bo miałem powiedzieć Harry'emu o wszystkim, a nie za bardzo wiedziałem jak. W końcu nie codziennie ogłaszasz komuś, że jesteś poważnie chory i masz czterdzieści procent szans na przeżycie. Ale tę historię zostawmy na kiedy indziej...
   Gdy wrócił z uczelni, zbliżała się północ. Był w złym humorze, nie zdążył nawet zdjąć kurtki, a już zaczęliśmy się kłócić. Nie wiem o co poszło, ale z pewnością była to jakaś błahostka, jak zwykle. Krzyczeliśmy na siebie, padały przekleństwa, obelgi - krótko mówiąc, oboje powiedzieliśmy za dużo i potem tego żałowaliśmy. Miałem łzy w oczach, kiedy patrzyłem na Harry'ego, czerwonego ze złości i kompletnie wyprowadzonego z równowagi.
" Dlaczego musisz zawsze być taki uparty?!"
" Ja jestem uparty?! Błagam cię, Louis."
"Zawsze musi być po twojemu, ja nie mam nic do powiedzenia w tym związku! Czasami się zastanawiam, po co w ogóle z tobą jestem..."
" Wiesz co? Nie wiem po co, ale już nie musisz się o to martwić."
Po tych słowach odwrócił się na pięcie i żwawym krokiem ruszył w kierunku wyjścia.
"Żegnaj, Louis."
    Potem słyszałem już tylko trzask drzwi, a może to był dźwięk mojego łamiącego się serca? Nie wiem. Upadłem na kolana, czując jak robi mi się duszno. Nawet nie płakałem, po prostu patrzyłem pustym wzrokiem na drewniane drzwi, za którymi przed chwilą zniknął mój chłopak, och wybaczcie - były chłopak.
     Wiele ludzi pomyślałoby, że rozstaliśmy się o głupotę, ale problem był o wiele bardziej złożony. Nie układało nam się od jakiegoś czasu. Odkąd wyprowadziliśmy się do Londynu, prawie codziennie się kłóciliśmy, nie potrafiliśmy zgodzić się w najprostszej sprawie, brakowało nam czasu dla siebie i zwyczajnie się od siebie oddaliliśmy. Najwidoczniej za bardzo, by móc cokolwiek naprawić.
Harry odszedł, zapadł się jak kamień w wodę. Zostawił mnie samego z tym wszystkim. Zostawił mnie, kiedy najbardziej potrzebowałem jego obecności.

~*~

Witam wszystkich na nowym fanfiction o Larrym. Mam nadzieję, że choć część z Was zostanie stałymi bywalcami :)

Co do samego prologu to jest krótki i jakoś specjalnie nie zachwyca, ale myślę, że jest w porządku. Wprowadza do całej historii, ale nie zdradza zbyt wiele. A Wy co o tym sądzicie? 

Błagam, skomentujcie, to zajmuje tylko chwileczkę. Chcę poznać Waszą opinię, może uda mi się coś poprawić albo zmienić.

Ilysm, Klaudia x